Als ik het gedicht lees van een kind.
Dat in haar leven de weg nog niet vind.
Die verslagen is door pijn.
En in haar jonge leven nog niet gelukkig kan zijn.
Dan komt soms bij mij een traan.
Als of ik een gedichtje van mijn eigen kind zie staan.
Vaak zijn ze liefde vol geschreven.
Maar smeken ze ons om een beter leven.
Dan vraag ik me af,waarom heb ik niet de macht.
Of zelfs ook maar de kracht.
Om deze engelen te helpen.
En hun met mijn liefde te overstelpen.
Het liefst nam ik hun in mijn armen.
Zo dat ze zich aan mijn hart konden warmen.
Ik zou ze naar wolken willen dragen.
Als ze hun pijn dan beter zouden kunnen dragen.
Mijn aller liefste kind,helaas ben ik niet jou licht.
Maar alleen voor jou schrijf ik dit gedicht.
Heb je ooit verdriet of pijn.
Weet dan dat ik in gedachten bij je zal zijn.
Bedenk,leed zal niet je hele leven blijven.
En beloof me dat jij ook ooit een gedichtje zal schrijven.
Voor een niet troost baar kind.
Dat in het leven haar weg nog niet vind.
Liefs Wim