Zoveel lichamen zielen verloren
niemand die hen ooit nog zal horen
hun gedachten en gevoelens, genadeloos vermoord
Is dit nou, zoals het in de wereld hoort?
Vredelievend zijn we allemaal, stuk voor stuk
Want streven zei ook niet, naar dat beetje geluk
Hebben zei niet recht, op een veilige en vertrouwde hand
Daar waar zei leven, in dat vernielde land
Zoveel bloed vergoten, zoveel pijn
Tranen die stromen als watervallen
Op hun gezichtjes zo klein
Vele kinderen hebben hun ouders in de oorlog zien vergaan
Naar dat licht daarboven, niet ver van de maan
Naar het licht dat hen beschermt,
Het licht dat zich over hen ontfermt
Het is niet het licht van de zon, maan of sterren dat ik bedoel
Het is het licht van de hemel dat hen geeft dat gevoel
Want eens zal het vrede zijn
Zal de grijze lucht verdwijnen, wordt hun leven weer fijn
Zal de zon hun een glimlach bezorgen
En zal de bloem weer opbloeien, zoals hij eerst was bedorven