Liet een gedicht van me lezen
aan een oude maar nog goede vriendin
Zag haar tranen rijkelijk vloeien
Ze kon mijn verdriet voelen en eruit aflezen
Ik lachte en dat is mijn emotie
Zenuwachtig trekje van niet weten hoe
Van hoe me moeten gedragen
Misschien heb ik wel een huilfobie
Ze schaamde zich zelf niet eens
Snap het, maar begrijp het niet
Ik kan mijn verdriet niet met tranen tonen
Noem het maar hart steens
Voelde wel als een compliment
Dat iemand kan huilen om mijn schrijven
Mijn verhaal is duidelijk zonder het te hoeven zeggen
Ze snapt het tenminste, al was het dan sentiment
b a
Auteur: -- Calimero -- | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 26 januari 2004 | ||
Thema's: |