als straks de struiken spruiten
Woorden, woorden, altijd woorden
wie hoort er naar, geen hond,
laat staan een mens.
Misschien de afgesloofde aarde,
maar die heeft geen oren,
kan dus niet horen of toch wel?
Als ik haar vertel van hoe ik geniet
van liefde, vreugde en op z’n tijd
ook wat verdriet. Daar kom je niet van buiten.
Maar als straks de struiken spruiten
is het verdriet vergeten en tegen beter weten in
begin ik weer bij het begin,
zaai bloemen tussen kluiten.
Koos 30-1-2004