Niemand zal mij vergeten
Eindelijk mag ik de oceaan bevaren.
De trossen worden los gesmeten.
Mijn torenhoge schoorstenen staren
naar het water dat ze onder mij weten.
De oceaan staart naar mijn boeg
en lokt mij naar de oceaan.
De motoren brullen, ik ploeg
mij door het water in een brede baan.
En op mijn dek de duizenden mensen
die zenuwachtig lopen door elkaar.
En de achterblijvers die wensen:
‘de passagiers, waren wij dat maar.’
En halverwege die enorme reis,
- ik kan niet zinken weet u wel,-
zie ik een enorm brok ijs,
en voel het als een spel.
Die ontzagwekkende ijzige brok
scheurt langs mijn ijzeren platen.
Mijn zijkant was nog heel toen ik vertrok
maar vertoont in een ogenblik de grootste gaten.
Ik zink, het koude water stroomt met stromen
in mijn buik die open ligt.
Hoe is het gebeurd, hoe is het gekomen?
Een foutje bij de makers wellicht.
En nu ik de bodem loop te vervuilen
zo koud en me zo eenzaam voel
hoor ik nog de kreten en het huilen
het schreeuwen, vloeken het gejoel
van al die mensen op mijn dek.
Het had nooit mogen gebeuren.
Ik kon niet zinken, ik kon nooit lek.
Maar wat zal ik na zoveel tijd nog zeuren.
IK was de grootste en mijn naam was groot.
Was ik nooit gezonken en geen Titanic geheten,
mijn naam had nooit bestaan. DE BOOT
de TITANIC zal niemand ooit vergeten
willemmien
bieke: | Vrijdag, februari 06, 2004 23:10 |
Mooi geschreven Willem, en neen vergeten zullen we die Titanic vergeten. Zelfs de film halen we heel regelmatig uit de kast, en iedere keer heb ik een pakje zakdoekjes nodig. Liefs Bieke, |
|
Auteur: lommert | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 06 februari 2004 | ||
Thema's: |