Ontwijken
Als ik naar je kijk
heb al geen zin meer om te komen.
Het liefst dat ik je dan ontwijk
je liet me niet meer verder dromen.
Je wend je af een toont je rug
dat is geen antwoord op mijn vraag.
Als ik er ben verdwijn jij vlug
ik ken je langer dan vandaag.
Aan welke schijn houdt jij je vast
als ik denk dat je me niet wilt zien.
Ook elkaar spreken is een last
en dat is niet wat ik verdien.
Ik weet dat ik niet in je schoenen sta
maar verplaats je even in de mijne.
Doordat ik je niet meer versta
wil ‘ik ook het liefst verdwijnen.
ik wil je echt niet meer verjagen.
Maar voordat een van ons toch wegscheert
wil ik je dit nog even vragen;
Kijk me eens aan en fluister zacht
wat is er met je aan de hand
Dit alles had ik niet verwacht
en gaat ver boven mijn verstand.
Ik wil je enkel weer vertrouwen
en jij mij als je dat kan.
Om onze vriendschap te behouden
Jij ook?, zeg me dat dan!
Caroline van Geel: | Zondag, februari 08, 2004 22:30 |
Wauw echt een heel mooi gedicht, gaat het over dezelfde persoon als je vorige gedicht? Ik kan me er in ieder geval helemaal in herkennen, kus Caro | |
Auteur: sorriso promise | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 08 februari 2004 | ||
Thema's: |