Altijd was ik het buitenbeentje,
je verweet me dat ik persee anders wou zijn
ik was nooit zo lief en behulpzaam als mijn broer
en al jou verwijten deden mij pijn.
Jij hebt me zelf verteld, ik was een moeilijk kind
ik heb veel pijnlijke dingen meegemaakt
ik kon daar niet met jou over praten
en dat heeft mij diep geraakt.
Ik ben daar nu wel aan gewend,
het doet me weinig meer ik woon niet meer thuis
mijn broer is mijn beste maatje nu
en alleen bij hem en mijn vader voel ik me thuis.
Je hebt altijd gedacht dat je het beste deed voor ons,
en ik was degene die daar niet van hield,
maar je hebt niet alleen mij pijn gedaan
maar ook de jeugd van mijn broer vernield
25 jaar is hij nu, maar nog niks meegemaakt,
hij gaat zich nu van jou afzetten, hij gaat zelf zijn gang
na 25 jaar opeens blowen en andere rare dingen
jij vind dat vreselijk, en ook mij maakt het wel eens bang
je hebt hem al verteld dat als hij zo doorblijft gaan
ook hij uit huis mag vertrekken
weer iemand die je niet genoeg kan vormen
en waarvan je niet meer aan de touwtjes kan trekken
gister vertelde hij, dat ie het deed om anders te zijn
hij was in jouw ogen altijd zo lief, dat is wel over nou
opzoek naar een huis, maar met de wetenschap
als die uit huis is, komt hij zeker niet meer thuis voor jou.
Moet ik nu medelijden hebben met je,
want echt jij dacht dat je het beste deed
of moet ik boos op je zijn,
want met al je bemoeienis veroorzaak je te veel leed!