opnieuw zit ik te huilen
een orkaan vol pijn en haat
die niets meer overlaat
en nergens een plaats om te schuilen
de orkaan verwoest alle mooie dingen
alles moet eraan geloven
al het mooie worden diepe kloven
gevuld met haat, eenzaamheid, slechte herinneringen ...
voor mij hoeft het niet meer
de orkaan raast door mijn leven
ik kan het evengoed opgeven
ooit, op een keer