ogen zonder schittering
staren tegen blinde muren
in grote kille ruimtes
echo’s van gelaten snikken
galmen door lange gangen
om als een boemerang
weer terug te keren
omdat het bordje
van nooduitgang
is verdwenen
voor hun zonder tranen
huil ik die van mij
en duim voor hen
op een beter leven
want mensen zijn het
altijd gebleven
met recht op
een menswaardig
bestaan
christa
michris: | Zaterdag, februari 14, 2004 00:07 |
Dit is de tegenhanger van wat ik eerder vanavond las...en deze woorden komen een stuk mensenlijker op me over...jij voelt en begrijpt... liefs, michris |
|
H.J.: | Donderdag, februari 12, 2004 20:18 |
Mooi waar dichie Christa. liefs H.J. |
|
- Repelsteeltje -: | Donderdag, februari 12, 2004 13:59 |
Tja je hebt gelijk. het leven is niet eenvoudig te noemen... Liefs Patty |
|
*Cheseri*: | Donderdag, februari 12, 2004 13:40 |
mooi geschreven... ja idd voor sommige mensen ist leven moeilijk.. liefs pricilla! |
|
*Shanti*: | Donderdag, februari 12, 2004 13:02 |
Voor sommigen is het leven heel moeilijk! Liefs, namasté, Shanti |
|
Caroline van Geel: | Donderdag, februari 12, 2004 11:10 |
Echt een heel mooi gedicht, prachtig, kus Caro | |
synchrogirl: | Donderdag, februari 12, 2004 10:30 |
heel mooi dichie grijze mevrouw !!:) | |
Auteur: christina | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 12 februari 2004 | ||
Thema's: |