Terwijl ik schrijf vervaagd
de inkt op mijn papier
mijn hoofd staat vaak op springen
waar heb ik me dan vergist
liet ik alles opgaan in de mist
zou willen vluchten voor verdriet
alleen eraan onsnappen lukt me niet
kon ik alles maar vergeten
en gewoon verder gaan met leven
gevangen in mijn eigen ziel
de sleutel voor bevrijding is vernield
op mijn blad vallen al mijn tranen
tot al mijn letters weer vervagen
lijd ik in stilte mijn strijd alleen
weet niet meer of ik lach of ween.
lommert: | Dinsdag, februari 17, 2004 21:32 |
er komen altijd weer herinneringen naar boven...bij mij is dat mijn gemoed en dat scheelt met de dag...soms droevig dan weer een blijde herinnering...zo is het kringetje van de mens xxje willemmien |
|
de nifter: | Zaterdag, februari 14, 2004 16:04 |
ik hop dat je lacht. of dan iig dat je weer gaat lachen | |
Flanieke: | Vrijdag, februari 13, 2004 23:57 |
Hey liefje van me, weet je herrineringen zijn en blijven dat maar de verwerking ervan is en blijft altijd moeilijk... het is echter duidelijk te lezen in je dichie... hopelijk vindt je een manier om het toch verwerkt te krijgen... schrijf het alvast van je af, dit doe je mooi en goed... ik duim voor je meid...! je mag me altijd mailen, sta voor je open liefs stephanie |
|
Auteur: Bieke | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 13 februari 2004 | ||
Thema's: |