Kunnen
Ik praat, ik zwijg, en zet woorden op rijm.
Ik voel, ik denk en ik geef de letters de lijm
waardoor het vloeit in mooie zinnen,
en zo een gedicht voor mezelf ga winnen.
En als een ander het oordeelt op kwaliteit
- zo je wilt een mooie bijkomstigheid –
dan streelt het je gemoed,
omdat je wilt dat het bij je groeien moet.
Op een gegeven moment is die hoogte er.
Het kunnen is bereikt, nog hoger is te ver.
Het is net bij een pianospel verhaal….
Je speelt, maar nooit voor een volle zaal.
Ik zal het dichten mezelf altijd weer gunnen.
En als mijn gedichten vreselijk falen…
begin ik weer opnieuw met kunnen,
omdat ik alléén, ‘ mijn hoogte’ maar kan halen.
Voor ons kunnen hoeven wij ons niet te schamen.
Alle stemmingen komen samen.
De één met de natuur de ander met verdriet.
Zo blijven we bezig, ieder met zijn eigen ‘ lied’.
willemmien
shelob: | Woensdag, februari 18, 2004 21:02 |
Nou lieve Lommert je speelt voor een vollere zaal dan je denkt, alle ogen gericht op je werk, soms denk ik daar wel eens zwetend aan. Jol. | |
bieke: | Woensdag, februari 18, 2004 20:32 |
En dat is ook zo, we hoeven eigenlijk aan niemand ons bewijzen ;-)) (alhoewel?) Liefs Bieke |
|
kokkie: | Woensdag, februari 18, 2004 20:30 |
wijze woorden, graag gelezen liefs angela |
|
Auteur: lommert | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 18 februari 2004 | ||
Thema's: |