Zijn we ons niet aan het verharden als we ons beklagen over prijzen in de winkel?
Kunnen we nog kiezen tussen teveel verschillend brood? De minuten tikken weg door de keuzes die we maken, we verspillen onze tijd, de keuze is te groot.
Staan we erbij stil dat we machines laten draaien, de was die doet zijn rondjes, muziek verzacht je hoofd, zolang het je bespeelt zal niemand er naar kraaien, zolang het maar verdoofd.
Genieten we nog van het donkerbruine café waar biertjes worden geschonken, waar het gelach de droefheid in grote mate overwint en er voor zorgt dat niemand drinkt in mate?
Hoe hard moeten we zijn als we ons afvragen over eten in de winkel, in de kast en op ons bord, kiezen tussen eten of warmte voor 31 dagen. De minuten tikken weg door de keuzes die we maken, kostbaar is de tijd, er is geen keuze.
We voelen de druk zodra het licht weigert te branden, we voelen het vieze water en de was in onze handen, mogen we de rollen niet een keer verdraaien, zullen ze dan helpen als we kraaien?
We houden van de warmte in de koude kille nacht, zodra familie zich verzameld om gezamenlijk te lachen terwijl de droefheid al lang had kunnen zeggen, mijn missie is volbracht.