Kapot ben ik
helemaal
van kop tot teen
Echt bestaan heb ik niet
echt geleefd ook niet

tot ik jou ontmoette
jij bracht me een zon
en een luchtkasteel

nu zit ik hier
met donderende berichten
over me heen
verwijten, bedrog en verdriet
en af en toe een lichtpuntje
snappen ze het dan niet?

Waarom doen ze het toch telkens opnieuw?
Snappen ze dan niet dat ik me even
machteloos voel als zij?
Snappen ze dan niet dat ik geen liefde meer
heb te geven nu?
Ik ben op en leeg. Kapot.

Onbegrepen voel ik me.
Als ik sommige berichten lees
wordt m'n schuldgevoel alleen
maar groter
Het maakt me boos want het doet pijn
ik tracht het te begrijpen
Als ze enkel maar wisten dat
ik heus wel om hen geef
maar er nu even gewoon doorzit
dat ik hun
vriendschap heus wel apprecieer?
Maar dat ik er nu gewoon even DOORZIT.

Een hand die me toereikt en me hier uit deze
ellende haalt zou fijn zijn
Iemand die me meeneemt naar een plaats
waar ik tot rust kan komen
zodat ik mezelf even kan terug vinden.
Als 't God belieft....als't God belieft...

Steun is fijn...net zoals vriendschap
ik denk dat dat best wel leuk kan zijn
ik heb nooit echt een vriend gehad
Is dat mijn fout?
Ik heb nooit geleerd iemand te vertrouwen
Ik werd altijd maar bekritiseerd van 's morgens
tot 's avonds
dus kroop ik maar weg in mijn hoekje
met een boekje

De vermoeidheid en pijn brengt me alleen maar
negativiteit
en nu is het wel erg koud in mijn hoekje
en ik zou het gewoon echt fijn vinden als
er iemand me naar een warmer hoekje zou kunnen
brengen ...met een boekje.