Zo wit als sneeuw lig jij daar in het zand,
Met je rood bebloede lichaam en bloemen in je hand,
De bloemen die ik plukte,
En het bloed waarvoor ik zorgde,
Zijn met liefde aangebracht,
Maar ook met pijn in mijn hart,
De pijn die ik zal missen, nu ik jou nooit meer zie,
De pijn die ik zal missen, nu ik jou nooit meer spreek,
Maar de pijn die ik je gaf, is het allemaal waard geweest,
Want nu weet je dat ik je altijd haat, als ik dood ga nog steeds.

Je ligt daar zo mooi, stil en dood,
Met je ogen wijd open en je mond blauw met rood,
De wonden in je gezicht,
En het zand daarin,
Zijn met liefde aangebracht,
Maar ook met pijn in mijn hart,
De pijn die ik zal missen, nu jij nooit meer huilt,
De pijn die ik zal missen, nu jij mij nooit meer kwetst,
Het vermoorden van jou deed me geen pijn,
Want het heeft, gewoon zo moeten zijn.

Toen jij daar half dood lag te leiden, heel alleen,
Stak ik nog één keer met het mes, heel hard in je been,
Het mes in jouw vlees,
En jouw tranen in het zand,
Zijn met liefde aangebracht,
Maar ook met pijn in mijn hart,
De pijn die ik zal missen, als jij mij nooit meer groet,
De pijn die ik zal missen, als jij nooit meer, nooit meer aan me denkt,
Nu zal ik je altijd haten…
…Met heel mijn hart.