Lieve Pepijn,
Duizende woorden, duizende antwoorden.
Tollend door mijn hoofd.
Duizende zinnen, duizende woorden.
Is dit dan ware liefde waarin ik heb geloofd?
Woorden kunnen niet vertellen hoeveel ik van jou hou.
Zinnen kunnen niet zeggen hoe ik om moet gaan met dit verdriet de gemis en deze kou.
De kou waarbij niemand, maar dan ook niemand kan voelen hoeveel ik jou wel niet mis.
Niemand ,maar dan ook niemand kan mij begrijpen waneer je niet meer bij me bent het gevoel over is.
Zoveel gedachtens en zoveel woorden.
Zoveel liefde die ik voel , dingen die bij ons hoorden.
Ik hou zo ontzettend veel van je, echt echt waar!
Waarom stel ik mezelf dan steeds de vraag ; maar?
Die ene maar, doet mij zoveel verdriet en zoveel pijn.
Die ene maar, doet mij denken waneer we beiden alleen zijn.
Ik heb gewoon tijd nodig, om na te denken, over dit verdriet en deze pijn.
Ik heb gewoon tijd nodig, om na te denken wat voor mens ik in de toekomst wil zijn.
Ik ben nog te jong om mijn eigen keuzes en toekomst te bepalen.
Ik ben nog te jong, ik wil graag vrij zijn, en mijn eigen vertrouwde leventje met jou weer terug halen.
Zoals ik al zei, er zijn geen woorden om uit te leggen hoe ik mezelf voel.
Er zijn geen gevoelens, mijn hart zegt zovaak dat ik wat anders bedoel.
En toch hou ik van je, voor nu en altijd.
Je zal altijd in mijn hart zitten, nooit wil ik je kwijt!
Ik kan niet vertellen hoe mijn gedachtens in de war zijn.
Ik kan gewoon niet zeggen hoe op dit moment mijn gevoelens tegenover jou zijn.
Het enigste wat ik kan zeggen, is dat ik tijd nodig heb, om na te denken.
Om na te denken hoe ik jou mijn gevoelens wil schenken.
Gewoon even op mezelf zijn, even mezelf goede keuzes laten maken.
Dan pas kan ik vertellen aan jou, waneer jou lippen mijn lippen en jou hart, mijn hart kunnen raken.