Ooit is de Lord tussen het groningse koren.
Zijn aller liefste vader verloren.
Ja groningen is mijn geboorte land.
En heb nog immer een band.
En zie ik wuifend koren.
Denk ik vaak aan het land waar ik hem ben verloren.
Ik was amper in mijn derde jaar.
Toen was hij al met zijn leven klaar.
Niet door ziekte maar door en dodelijk ongeval.
Iemand keek niet goed uit .
En blies zo zijn levens kaarsje uit.
Ik was pas 18 jaar.
En met mijn school net klaar.
De dienstplicht riep.
En het gebeurde toen ik sliep.
Kreeg het bericht van haar heen gaan.
Ik had toen mezelf bijna wat aan gedaan.
Een wapen mocht ik niet meer dragen.
Dat vonden ze om moeilijkheden vragen.
Ik zag er al bijna uit als een lijk.
En gaf ze toen geen ongelijk.
Mijn dienstplicht was bijna voorbij.
Ik was weer burger heerlijk vrij.
Maar waar moest ik heen.
Ik voelde me zo alleen.
Ik ontmoete mijn vrouw.
Zij is me al 24 jaar trouw.
Veel leed hebben we gedeeld.
Met onze kinderen hebben we ons nooit verveeld.
Maar mijn nood lot sloeg weer toe.
Ik werd het leven zo moe.
Mijn zusje verloor met 33 jaar door ziekte het leven.
Moeder van 2 kindjes, meer was haar niet gegeven.
het deed me pijn.
En ik wou er niet meer zijn.
Mijn vrouw gaf me alle steun.
Ik schrijf verder met tranen in mijn ogen.
Zonder uw medelijden te beoogen.
Maar het was vorig jaar.
Was mijn stief vader met zijn leven klaar.
Hij zorgde voor mij bijna 22 jaar.
En pas veerloor ik mijn laatste nicht.
Schreef pas over haar nog een gedicht.
Mijn ziel is verscheurd.
Mijn hart staat in brand.
Ik mis mijn familie band.
Het is omdat ik hun zo mis.
Dat vriendschap en liefde voor mij zo belangrijk is.
Daarom wil in het verdriet van anderen delen.
Niet van een maar van velen.
Ik sta voor ze klaar.
Is het nodig roep mij maar.
Ik zal er altijd zijn.
Want ik ken verdriet en pijn.
Ik vertelde al de Lord heeft vele gezichten.
Bij deze dit is mijn eigen gezicht.
Er staan littekens in van het het leven.
Maar het is gelukt ik heb het beschreven.
Eindelijk deel ik mijn pijn.
Om dat ik vind dat jullie mijn vrienden zijn.
Ik besluit met nog ranen in mijn ogen.
Van dit gedicht is geen woord gelogen.
Medelijden hoef ik niet.
Maar ben blij dat de wereld het nu ziet.
En daarom vlucht de Lord soms naar dromeland.
Voor een eerlijke vriendschaps band.
Ik vergeet dan verdriet en pijn.
En geniet van het even samen zijn.
Dus Annemieke bedankt voor je reis.
Reis graag nog vaker met je mee
Laat het je wel weten.
Maar bij de Lord wordt niets vergeten.
Liefs een verdrietige Wim
Dit had ik eerder moeten doen ben een last kwijt.
Maar de herrinering blijft.
***Bengeltjuh***: | Dinsdag, maart 30, 2004 08:25 |
hey wim *snik* jeetje dat grijpt me toch wel even aan wat een levensverhaal ik leef echt met je mee ik begrijp dat het een soort van opluchting geeft maar inderdaad zulke dingen blijven je altijd bij en in die tijden leer je ook de mensen kennen waar je het meest van houd en die ook het meest van jou houden namelijk echte vrienden en een lieve vriendin zonder dat....? dan was het lastig of niet ik vind het echt rot voor je dat je zoveel dierbaren hebt |
|
bieke: | Maandag, maart 29, 2004 20:38 |
Met respect je gedicht gelezen, en als vluchten naar het dromeland je op moeilijke momenten kan helpen, om even je verdriet te vergeten doe dat dan maar rustig Wim toch een troostende knuffel van Bieke xxx |
|
H. Veenstra: | Maandag, maart 29, 2004 19:07 |
Ps, ik bedoel het positief hoor, begrijp me niet verkeerd, Je mag pijn hebben. Je mag huilen om wat verloren is gegaan. Maar je mag ook blij zijn voor de goeie herinneringen die je aan al die familieleden had, Sterke |
|
H. Veenstra: | Maandag, maart 29, 2004 19:04 |
Hey Wim, Ik ben eerlijk als ik zeg dat ik stil ben geworden door dit practige gedicht boordevol oprechte gevoelens, ben blij dat er een last van je is afgehalen. Ja, de littekens blijven, maar inderdaad ook de herinneringen, die kunnen en mogen we voor altijd koesteren. Heel veel mensen hebben littekens in het leven, ook ik. Ik denk welles, de zon straalt wel, maar altijd komt er een schaduw aan, waardoor ik de zon niet kan zien. En als ik heel erg mijn best |
|
Annemieke van der Ven: | Maandag, maart 29, 2004 18:23 |
Met ontroering gelezen je gedicht... Heel veel liefs X Annemieke ( van der Ven) |
|
lovegirl: | Maandag, maart 29, 2004 14:02 |
snik snik met het lezen van jou gedicht ik was net even gestopt met huilen maar nu ik dit lees kan ik me weer niet schuilen dus zit ik nu weer te huilen ik wil heel graag freaks vriendin van je zijn dan delen we samen het verdriet en de pijn nu is me ook duidelijk waarom je me zo goed begreep want die pijn had jou zelf ook in de greep ik ben blij dat je het van je hebt af geschreven liefje veel sterkte veel liefs lovegirl |
|
Luijkx: | Maandag, maart 29, 2004 13:05 |
Met tranen in mijn ogen jouw gedicht gelezen, Ik weet hoe het is om iemand te moeten verliezen, Om een paar mensen in een korte periode te verliezen, Maar ik heb bewondering voor jou! Je hebt je gevoel hier echt prachtig neergezet, en het is fijn om te weten dat jij er voor mensen wilt zijn! En ik ben blij dat je hier zo je gevoel in kunt uiten! Mooi, heel mooi! Liefs, Laura |
|
bunnie: | Maandag, maart 29, 2004 12:51 |
heb met een brok in mijn keel naar een deel van je leven gekeken.. iemand verliezen doet veel pijn maar om zoveel mensen te moeten verliezen.. kan me heel goed voorstellen dat het niet gemakkelijk is.. heel veel sterkte.. veel liefs bun |
|
Irdana: | Maandag, maart 29, 2004 12:46 |
Hoi Black Lord, je gedicht vol bewondering gelezen. En ook al wil jij dan geen medelij, toch hier een troostend woordje van mij. Want zelfs bij mij kwam bij het lezen van je gedicht in mijn ogen een traan, van hoe het jou in je verleden is vergaan. Zo zie je maar weer, dat alles geen goud is wat er blinkt, en dat er bij ieder mens wel wat wringt. Want ieder mens heeft in zijn leven wel iets, dat gepaard gaat met zorgen en verdriet. Gelukkig kun je er |
|
Auteur: Black Lord | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 29 maart 2004 | ||
Thema's: |