Ik moest denken
Als een sieraad gleed de witte zwaan door ’t water
Het zonlicht streelde haar glanzende veren
Ik moest aan tedere liefde denken in ‘dit theater’
Een rode roos die niet tot verleptheid kon keren
Ik proefde zoete geuren van ‘t water op mijn lippen
Spierwitte lelies, met zilv’ren gloed, bewogen
En het zingen van de opkomende zon liet stippen
tintelen op het water en op mijn natte ogen.
willemmien
westland: | Woensdag, maart 31, 2004 18:24 |
prachtig geschreven.met veel gevoel geschreven.ma westland. | |
bieke: | Woensdag, maart 31, 2004 08:50 |
Prachtig Willem, het gedicht geeft zoveel weer ;-) Liefs Bieke, |
|
Annemieke van der Ven: | Dinsdag, maart 30, 2004 18:19 |
Ik zou op dit schitterende gedicht met een gedichtje willen reageren... Maar zo als elke keer Willem... Ik ben sprakeloos... Wat kan ik van jou nog veel leren... Dit gedicht zo mooi.. dat het m'n ziel liefkoos... X liefs Annemieke |
|