Hoe lang zal dit nog blijven duren
Hopeloos door het raam zitten turen
Minuten lijken wel uren,uren lijken wel dagen
Rust er een vloek over mij of heb ik het mezelf te beklagen
Ik kijk omhoog,zie dat er geen blauwe hemel is
Enkel een zwarte duisternis
Binnenin voel ik mij gebroken
De druppel van hoop in een zee van zorgen zal weldra opkoken
Door de woede van onmacht,die me versmacht
Je lacht,maar de lach lijkt wel een ontwijking
Een ontwijking naar mijn leven,zie je dan niet mijn Bezwijking
Ik probeer naar lucht te happen,het licht te zoeken
Maar toch blijft die diepe duisternis eroverheen woekeren
Alsof mijn bestemming nabij is,duisternis overgoten
De pijn binnenin mij beleef ik in alle mogelijke soorten
Ookal straal jij het licht uit wat ik nodig hebt
Je lijkt wel de zon,maar onbereikbaar voor mezelf
Alsof er een eeuwige zonsverduistering over mijn ziel zwerft