Luister even,
naar wat ik zeg,
ik wil je iets geven,
maar het is nu weg.
Liefde voor jou,
maar dat heb ik niet meer,
omdat ik teveel van je hou,
en dat doet me zeer.
Je zit 5 hele klassen hoger,
wat kan ik daar nou mee,
de hoop is gevlogen,
maar dat is wel okeej.
Want wat zou jij met me moeten,
je bent een jongen, inderdaad.
Maar jij valt op jongens,
dus wat is het nu waard.
Maar vanmiddag stond ik te praten met een vriend,
vragen of ik zijn mail mag.
Een klap had je op dat moment wel verdiend,
want je werd boos toen je ons zag.
Je vroeg of ik even mee kwam,
je wou me iets belangrijks vertellen.
Ik schrok me echt lam,
ik kon wel gaan gillen.
Wat je vertelde maakte me heus blij,
maar ik was wel verward,
je bent verliefd op mij!,
dat is al een goede start.
Maar ik dacht dat je homo bent?
dat was ook de vraag die ik gelijk stelde.
Maar jij zei: Je raakt er wel of niet aan gewend,
en toen begon je een heel verhaal te vertellen.
Kort samengevat zei jij: Ik ben dus bi,
als je niets met me temaken wil hebben..
ik begrijp het wel.
Je blijft even lief,
omdat ik nog steeds voor je val.
Ik vond het zo lief dat je dat zei,
en ik vertelde dat ik ook van jou hou.
Je keek in ieder geval blij,
je zei: Ik wil wel met jou.
Ik zei gelijk: Ja ik wil!Natuurlijk!
ondertuusen luisterde de halve aula mee.
Ookal stonden we dan in een hoekje,
ik keek op zij, en zag een kinderzee.
De helft vond het onzin,
ik moest er niet aan beginnen!
Maar dit was al het begin,
want je bent mijn hart aan het winnen!
Jij gaat na dit jaar van school,
en ik zit er net op.
Het is best wel lol
want je bent een zoon van mijn leraar dat is top.
Ik kan je gewoon blijven zien,
als je niet van liefdessoort veranderd.
Want misschien ben je maar even bi,
en zet je mij al snel aan de kant.
Maar ik hoopt het niet, want ik hou van jou,
dat zal je merken, heel gauw.
Naja, ik geef dit gedicht aan je,
van mij,
hopelijk maakt het je een beetje blij!