doornen
de bovennatuurlijke doornen beschermen de goedheid van de liefde - onverwoestbare woesteling verdwijnt tussen mens en herinneringen – zet zich genietend in de maneschijn omringd door ondenkbare realiteit
de kokosnoot raakt de pluimen even maar voelt noodgedwongen de toegeving aan de zwaartekracht als onmogelijk aan – even leek een illusie dit alles te omarmen, maar deze verdwijnt vlug bij de toenemende geur van de wind
het water is helder en de bomen zijn van kristal, langzaam dwarrelen zeepbellen naar beneden, ze vallen zacht neer op je handen en op het meer waar cirkels ontstaan
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: ..leegte.. | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 07 april 2004 | ||
| Thema's: | ||