Het is de angst die gek maakt
Tot het uiterste drijft
Benauwend
Als een kamer
Waarvan de woorden steeds dichterbij komen
De weg naar buiten afsnijden

Het is het verdriet die zo hoog zit
Steeds weer een stukje hoger kruip
Bij elke traan die weg word geslikt
Maar als het vrij word gelaten
Is er ook geen weg meer terug

Het is de pijn die gek maakt
Zo veel geestelijk zeer
Onverdraagbaar
Niet weg te denken
Niet weg te maken
Niet op te sluiten
Ze blijft haar weg naar buiten vinden

Het zijn de woorden die zo hoog zitten
Ze waren er al
Altijd
Maar nu
Moeten ze echt gezegd worden
Het is geen kwestie van willen meer
Het moet

Het is de woede die gek maakt
Zelfs de meest normale personen
Verliezen soms geduld
Maar dit is geen kwestie meer van geduld
Het is de woede die er uit moet

Het is de onzekerheid die zo slopend is
Is het wel goed?
Is het oprecht?
Maar vooral
Is het echt?

Het is gek makend
Al die gevoelens
Zo veel onzekerheid
Zo veel woede
Zo veel pijn
Zo veel verdriet
Zo veel pijn

Ooit op de wereld gezet
Nooit gedacht
Dit alles te moeten verdragen
Hier mee te moeten leven

Het is dit alles dat de twijfel creëert
Die alle gedachte door elkaar laat lopen
En alle gedachte
Gaan een eigen leven lijden
Allemaal een eigen stukje
Vechtend
Afbakenend
Grensverleggend. . . .

Het is dit alles die de ellende in de wereld veroorzaakt
De oorlogen
Geweld
Verkrachtingen
Mishandeling
Aanslagen
Moorden
Al dat soort onnuttigheden

Maar hoe ongelooglijk ook
Het is ook al deze ellende
Dat geluk creëert
Dat maakt dat er gewaardeerd word
Door te beseffen
Dat geluk zo gewoon niet is

Want gewoon
Vanzelf sprekend
Normaal
Is geluk niet. . . .