Ze zijn net vijanden,
de één schreeuwt, de ander huilt...
En ik?
Ik sta daar maar te staan,
ik heb niet meer nut dan een bloempot.
Ik sta daar maar te staan,
te bedenken wat ik kan doen,
blijven staan, weglopen?
Geen idee,
zouden ze het merken als ik wegging?
Nee, tuurlijk niet,
zelfs als ik op mijn kop ging staan hadden ze me niet gezien.
Zij praten erover met hun vrienden,
en ik?
Ik moet mijn mond houden, ze willen die typische "wij-zijn-het-perfecte-gezin-look" uitstralen.
Niemand denkt hier blijkbaar aan mij?
Hoe moet ik mij voelen?
Wat moet ik hier bij denken?
Het kan niemand wat schelen
De moordenaar en de psychopaat, alias pa en ma.