Bitter monddood
Bitter Monddood
Durfde ik eindelijk te zeggen
wat al zo lang lag op mijn hart
wilde hem niet kwetsen
maar het ging al mis vanaf de start.
Hij had zijn grens bereikt
dat sprak hij dan ook uit
hoe hij naar me kijkt
maakt dat ik mijn ogen sluit.
En weer ligt het allemaal aan mij
een beetje zelfreflectie is er dus niet bij.
Hoe durf jij te praten over communiceren
nu kán ik me niet meer verweren.
Geen woorden meer voor dit verdriet
want blijkbaar begrijp je me toch niet.
Reacties op dit gedicht
| Danty: | Dinsdag, april 13, 2004 18:54 |
| NIETS IS ZO IRRITANT ALS DE GENE DIE ZELF VERWIJT ZELF NIET ZIET DAT TIE HET OVER ZICHZELF HEEFT. | |
| ~~Peetjuh~~: | Dinsdag, april 13, 2004 16:12 |
| geweldig! echt waar, ik ken dat gevoel, maar wist niet hoe ik het moest neerzetten... jij wel... zeker wel! X | |
| Snowblind: | Dinsdag, april 13, 2004 13:42 |
| Mooi! | |
| ***Bengeltjuh***: | Dinsdag, april 13, 2004 12:23 |
| hey meissie mooi neergezet mooi je gevoelens geuit liefs en knuffie gerjan |
|
Over dit gedicht
| Auteur: pioen | 
|
|
| Gecontroleerd door: sweety538 | ||
| Gepubliceerd op: 13 april 2004 | ||
| Thema's: | ||