pijn vloeid door mijn lichaam
als een vloedgolf die alles vernielt
als "die"
wie "die" ook mogen zijn
eens stoppen met mij te kwellen
dan zou de vloedgolf misschien neerdwalen
tot een rustige rivier
een stroompje die dwarrelt door mijn aders
die vol zit met plezier
en niet met die woede en die pijn
die ik elke dag voel
die ik elke dag moet trotseren
met al mijn kracht
die ik al lang niet meer heb
met al mijn hoop
die is weggevloeid
met al het niets wat ik niet meer bezit
en al die nietsen
helpen mij niet echt
maar die sleuren mij de diepte in
zo diep, alles donker
niets lijkt nog echt
wat is realiteit als je wakker word
hoe kan je dat weten
als alles een droom lijkt
ben ik wakker of slaap ik nog
die vraag, die realiteit
die ik niet meer heb
die sleurt me mee de diepte in
en binnekort stopt de diepte
en ben ik vredig alleen
want dan nemen de dromen mij mee
naar de realiteit
dat ik er niet meer ben
dan is de realiteit
dat alles gedaan is
dat alles voorbij is
dat ik vredig rust
voor altijd
die toekomst staat mij te wachten
die toekomst wacht op mij
binnenkort
hoop ik
binnenkort
want dan pas zijn “die”
en denk zelfs ik
eindelijk blij