soms zit verdriet diep van binnen,
verdriet waar je niet van kan winnen
je wilt wel vechten
je wilt wel opkomen voor je rechten,
maar het lukt je niet
wat dat voor gevoel moet zijn,
wat niemand ziet,
weet ik niet, het maakt me klein
je kan wel wegzinken in gedachten
en alsmaar blijven trachten
het antwoord op zulke levensvragen te zoeken,
in zoveel verhalen, zoveel boeken
maar jou verhaal
staat nergens, het is een andere taal
jou bijna ondragelijke verdriet,
is volgens mij meer, maar ze zien het niet
Of willen ze het niet leren verstaan,
wat zoveel mensen bij jou hebben misdaan?
voelen ze zich misschien ook medeplichtig?
ik zeg het, natuurlijk, voorzichtig
soms denk ik, wat is er nu echt met jou?
of is het net als de kou
wat zomaar kan verdwijnen als de zon opkomt?
of ben je vermomd..
heb je alles al verteld?
of is het een verhaal wat je bijstelt
zodat je een ander niet teveel belast
met jou zorgen en verdriet...
of ben ik het nu die in het donker tast,
of als iemand in de mist die niets ziet?
in je verdriet moet je je niet verschuilen
ook jij kan verdriet eens voor geluk ruilen.
vertel je verhaal als je je omringd ziet
door zoveel ongeluk en verdriet
je verhaal vertellen
schaam je vooral niet
ook wanneer het bij andere mensen niet lijkt te tellen
jij en je verhaal zijn van grote waarde
eens zullen alle mensen dat wel zien
misschien missen ze nog de gevoelswaarde
maar als dat eens verschijnt
weet ik zeker dat jou verdriet verdwijnt