Die liefde nu ons rozenbed
Mijn lentenachten, bitter koud
Ik ben nog zonder jou
Jeugd zelf voelt ook als veel te oud
En onze tranen, morgendauw
De kille ochtend laat me zwichten
Eenzaam de hunkering, strijd
De leegte van de stad, gezichten
Nooit gezien, voor eeuwig kwijt
Ik sluit mijn ogen, zie je lach
Met open hart, door 't jouwe zacht geraakt
wacht ik 't geboren van de dag
dat 't droeve tranenstromen wordt gestaakt
Ik droom in dag de nachten dat wij samen
de armen delen die ons houden, vast
Mijn smachtend hunkeren, nu nog tranen
als smartensluier, ongepast
waar 'houden van' is als een warme wind,
een koelte voor te hete dagen
En 'k enkel bij en in jou lafenis vind
wanneer de lust niet meer alleen te dragen
Verwijder elke doorn uit mijn gedachten
Jij liefdesroos die mij het zoetste kust
Dromen van jou vervult mijn dagen, nachten
Ik ben me meer en meer van jou bewust
Want in mijn hart leef jij
Heelt leed en ook mijn pijn
En als ik je het hardste nodig heb,
ben jij in heel mijn zijn
Die liefde nu ons rozenbed.
**********
sunset 30-04-2004
**********