Opi en omi, twee lieve mensen waar ik zolang al kwam
die het altijd goed voor je wilde doen.
Die het beste wilden voor hun zoon en mij
twee lieve mensen die verdienen een dikke zoen.
Echt afscheid heb ik nooit kunnen nemen,
het deed teveel pijn.
Misschien ook uit schaamte en teleurstelling,
angst en liefde, een staat van zijn.
Opi, zo sterk en tevens zo kwetsbaar,
samen zaten we spiritueel op een lijn.
ik herkende stukjes van mezelf in hem, maar
ook dat maakt het soms moeilijk, doet pijn.
Ik denk nog vaak aan je,
en zie je dan zitten in die stoel.
Ontspannen, luisterend naar je muziek,
en denkend over een heleboel.
Je kamertje, helemaal alleen voor jou,
ik heb het een keer mogen aanschouwen.
Een liefdevol opi-kamertje in zo'n groot gebouw,
weet dat ik er nu ook afentoe ben en nog steeds van jullie hou.
Ik wil jullie bedanken voor al die keren dat jullie er waren,
en zal jullie liefde en gedachten in mijn hartje bewaren.
Ik bedank Hem daarboven dat jullie in mijn leven zijn gekomen,
en wie weet, ontmoeten we elkaar weer in onze dromen.
helma