verliezen in roodwit hun bloem
weer loop ik op
het maagdelijk groen
de dodenakkers bloeien
verliezen in roodwit hun bloem
op de uitgestrekte velden
ze glooien in de ochtendzon
de naam op marmeren stenen
gebeiteld is hun laatste woord
niemand weet meer van de moord
op deze vaderlandse helden
in het fluisteren van de wind
hoor ik vaag nog de sirenes
angst en pijn zijn niet verdwenen
ik voel de wanhoop in de tijd
om het hopeloze van die strijd
op dit veld van eer schrijft
oorlog zijn geschiedenis
met kruizen, over fouten die
niet uit te pluizen zijn, stilte
schreeuwt de waarheid van weleer
wil melker
03/04/2004
Paul de Bruyn: | Woensdag, mei 05, 2004 11:38 |
ja ik ben er eindelijk uit...het heeft dan wel twee dagen geduurd, maar ik ben eruit,'t gevoel dat je ik voelde was wanhoop gekruist met trots, klinkt misschien stom, maar dat is wat ik voel bij dit gedicht... Wil, prachtig geschreven.. liefs Paul |
|
Paul de Bruyn: | Maandag, mei 03, 2004 18:02 |
Er zit eer in dit gedicht, maar ook vernieling en verdriet... ik weet het nog zo net niet...ik lees em nog een paar keer, misschien dat ik eruit kom:$ je hoort nog van me Wil:) fijne avond in elk geval Paul |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 03 mei 2004 | ||
Thema's: |