mijn adem blaast mannetjes weg
mannetjes aan parachutes
voor diegene die heen gingen
met de laatste witte zakdoek
op het te warme zand van de arena
míjn hart bonkt nog
als de hoefslag op holle kasseien
stemmen ratelen
als een ketting op de verkeerde versnelling
haal de weegschaal uit haar hebzuchte balans
belast mij niet meer met de taak
van een engel zonder bereik
laat me meevliegen met de hoop, aan parachutjes
door mijn adem
met hem
in hem
zal mijn werk geprezen zijn...