Arme kat

Opeens werd alles me duidelijk,
Het kwam door mij.
Ik was overal de schuld van,
Ook al ben je nu vrij.

Ik verliet je,
Liet je staan.
En daarom,
Ben je nu weg gegaan.

Om zo'n simpele reden,
Nam ik afstand van jou.
Je vond het vast de moeite niet meer waard,
Is het daarom dat je niet weer wou?

O arme ziel,
Daar lag je dan.
Dun, eenzaam, en verloren,
En toen kwam die enge man.

Je werd verlost,
Van dat kleine beetje pijn.
Je mocht hier weg,
En hoefde niet meer bij mij te zijn.

Maar je gaf niet toe,
Je bleef vechten tegen de dood.
Al was het al verloren,
Je moed was nog altijd even groot.

Door mijn rare gedrag,
Wat ik aldoor vertoonde.
Omdat je ziek was,
En ik je niet meer beloonde.

Toen die laatste keer,
In de wasmand.
Ik aaide je,
En er leek nog niets aan de hand.

En toen een paar dagen later,
Geheel onverwacht.
Belde de buurman aan,
En hij praatte zacht.

Oh arme max,
Daar lag je dan.
Geheel verloren,
Dunner dan je hebben kan.

In de tuin van de buren,
Onder een struik.
Waarom ik het niet gemerkt had,
Dat je niet meer thuis kwam door het kattenluik.

Je leefde nog amper,
En ademde gering.
Oh arme kat,
Oh zielig ding.

We gingen naar de dokter,
Wachtend op de dood.
Het zou maar enkele minuten duren,
En het kwam vast door de weerstand die je bood.

Je lichaam bleef maar schokken,
En je mauwde nog één keer.
En toen kwamen de tranen,
Nee dit gebeurd mij niet nóg een keer.

Toen leek het dan gebeurd te zijn,
De dood hing in die kamer.
En toen kwam je laatste beweging,
Als een tikje van een hamer.

Daar lag je dan,
Zonder leven in je lijf.
Word nou wakker malle kat,
Maar je lag daar.. Koud en stijf.

De tranen suisden uit mijn ogen,
Waarom! Waarom!
Die arme kat.. Het komt door mij,
Ik was zo vreselijk stom.

Als ik je de aandacht gegeven had,
Die je werkelijk nodig had.
Dan had jij vast nog hier geweest,
Als mijn lieve trouwe kat.

Maar je leeft niet meer,
O wat ben ik stom.
O lieve max, oh arm beest,
Jou dood raakte me als een bom.

Het is mijn fout,
Het was verkeerd.
Omdat jij een beetje ziek was,
Heb ik mijzelf een les geleerd.

Als ik jou foto nu bekijk,
branden de tranen in mijn ogen.
Ik ben fout, arrogant kreng,
Ik kan het nog steeds niet geloven.

Maar de fouten blijven gedaan,
Ik zal je nooit meer voelen in mijn armen,
Ik liet je gaan, en oh waarom,
Ik zal je nooit meer kunnen verwarmen.

Maar vergeef me,
Alsjeblieft.
Ik deed het niet expres,
Je bent nog steeds geliefd.

Als ik je terug kon krijgen,
Zou ik daar alles voor doen.
Ik heb het door ik snap het ook,
Ik ben en blijf een oen.

Maar ik heb zo'n spijt,
Van deze fout.
En als er één ding is,
Is het wel mijn hart die van je houdt..

*Dit is een gedicht van een vriendin van mij...ze geeft zich zelf de schuld dat haar kat door haar dood is gegaan...hij was ziek en ze gaf hem minder aandacht...maar ik vin dat het niet haar schuld is...ze zegt dat hij langer had blijven leven met wat aandacht...maar een zieke kat blijft ziek en gaat dood hoeveel aandacht je m ook geeft...meis geef je zelf niet de schuld...dat is niet nodig...t is niet jou schuld...ik ben er voor je als er wat is...Liefs Sam*