In 't diepste van de nacht
In 't diepste van mijn nacht
In 't zwartste duister
Waar zelfs nooit licht gebracht
Hoor ik jouw stil gefluister
En wordt mijn hart geraakt
Het niet aanvaarden van mijn leven
Leeg, zonder hoop en enkel maar verlangen
Naar ergens, ooit en jou die zich aan mij wilt geven
Heeft tranensporen uitgesleten in mijn wangen
Omdat de liefde niet ontwaakt
Anders dan in het stralen van je ogen
En in de ongesproken woorden van je hart
Jouw 'zijn' heeft immers nooit gelogen
In 't donkerst duister, zwartste zwart
Waar jij reeds eeuwen op me wacht
'Is' onze liefde, was altijd gebleven
Zou nooit verdwenen zijn
In elk door ons geleefd, te leven leven
Elke door ons te lijden pijn
En in het diepste van de nacht.
**********
sunset 23-05-2004
**********