Ik moet weer kotsen, zo gaat het keer op keer.
Mijn lichaam in de leer, in de leer bij die meid.
Die meid ow zo dun.
Het is niet dat ik het haar niet gun,
Maar ik wil ook zo zijn.
Maar alles wat ik wil doet zo'n pijn! Ik wil muhzelfs zijn,
maar alles dat ik heb is verdriet en heel veel pijn.
Juist, omdat ik zo met eten bezig ben gaat het fout.
Als het fout gaat word ik boos.
De enige manier om te straffen is in muhzelfs snijden.
De littekens op mijn lijf worden steeds meer.
Maar de wonden op mijn hart en ziel doen veel meer zeer.
Ze zien niet dat ik muhzelfs haat, dat ik in muhzelfs snij.
Waarom ik het doe weet ik niet.
En ik ben niet eens blij.
Wat ik ook doe, alles maakt muh moe.
Ik zou moeten eten maar dan word ik nooit zo als zij.
Maar toch zegt mijn geweten,
Eet!! maar ik haat eten, ik haat drinken.
En juist dat zijn de middelen van bestaan.
Ik schaam muh voor mijn gedrag.
Hoop dat het ooit over zou gaan.
Waarom moest mijn leven zo lopen?
Waarom maak ik mijn gezonde lichaam kapot?
Ik zal nooit dun zijn en dat doet zo'n pijn.
Ik wil het niet!!!!
Maar niemand geloofd muh als ik zeg,
Dat ik niet van het leven geniet!
Ze zeggen stel juh niet aan, juh ziet er goed uit!!!
Doe eens niet zo dom!!
Hoezow kan ik zuh niet geloven,
Hoezow zie ik steeds als ik in de spiegel kijk
Een ander iemand dan degeen die zij zien?
Ooit komt er een dag dat ik mezelfs weer zal zien...