Zomaar een moment
Leven, in een druk bestaan
Hoe krijg ik het toch allemaal gedaan
Schouders eronder en maar doorgaan
Tot dit moment, een eerste traan
Nu mag ik het even bekopen
De kracht is afgelopen
Langzaam is de leegte binnengeslopen
Druppelend staat de tranenkraan open
De buitenkant is wat men ziet
Niet de eenzaamheid van het verdriet
Heel even wil ik nu niet
Zijn in hun ogen, die sterke griet
Het leven heeft zijn dalen, maar ook zijn pracht
De zilte rust en zoete stilte van de nacht
Bezinning, is dit wat mij het leven heeft gebracht
Dan heb ik morgen misschien wel weer de kracht
Ik zal niet van een ander verlangen
De leegte, ik heb haar zelf gevangen
Ook ik zal het weer moeten vullen, met innerlijke gezangen
Weer te genieten, vrij en onbevangen
Echter soms is het fijn
Om gewoon even bij iemand te zijn
Je te mogen voelen, zo klein
Maar mijn kracht is nu ook mijn pijn
Want ik zal niet smeken
Klein te mogen zijn, kunnen uitspreken
Het is die muur, die ik nog moet afbreken
Reeds afgebroken delen, over mijn schouder achterom gekeken
Laat een glimlach verschijnen
De druppelende tranen stilletjes verdwijnen
Laat mijn hart weer het leven beschijnen
Te mogen omarmen mijn innerlijke pijnen
Want die pijnen geven mij ook de kracht
Die mij tot hier in dit leven hebben gebracht
Maken sterker dan ik had gedacht
Het is het liefdevolle leven waar naar ik smacht
Auteur: meiske | ||
Gecontroleerd door: 260580 | ||
Gepubliceerd op: 10 juni 2004 | ||
Thema's: |