een leven met jouw
lieve moeder lieve vrouw
dit leven smolt als sneeuw voor de zon
alleen omdat je zei dat je niet meer met me leven kon
praten over wat je dwars zat heb je nooit echt gedaan
daarom vond je het maar beter om te gaan
de tijd die daarna kwam met alle gevolgen van dien
je ging bij je ouders wonen ik kon je niet meer dagelijks zien
ons gezin onze toekomst weggevaagd in 1 keer
met in me hoofd jullie komen nooit weer
heel veel pijn verdriet onmacht en woede dat was een feit
mischien als het anders was gelopen was ik je nu wie weet niet kwijt
het leven met al zijn ups en downs wat we hebben geleefd
heb ik ondanks dat jij er anders over denkt als zeer positief beleefd
met al die goeie dingen in mijn hoofd
is het ik die toch ooit weer in een samenzijn geloofd
al jouw angst woede en pijn
zal dan eerst weg moeten zijn
dan pas zul je denken is het de juiste stap die ik heb genomen
en wie weet zal je dan bij me terug gaan komen
op die dag kan ik alleen nog hopen en wachten
dan pas zullen terugkomen onze krachten
de krachten om wat nu verbroken is weer samen door te gaan
dan zullen we weer samen sterk staan
niemand kan dit kleine beetje hoop mij ontnemen
alleen jij kan mijn hart nog claimen
stel er komt een dag dat mijn gevoel voor jouw over zal zijn
en jouw gevoel voor mij komt terug dan doe ik jouw weer pijn
dan zal je ook gaan voelen waar ik al maanden mee kamp
dit gun ik je echt niet voelt als een regelrechte ramp
veel kan ik in dit gedicht niet meer kwijt.
wil alleen nog zeggen dat het me spijt
en dat het me alles spijt hoef ik hierin niet uit te leggen
dan weet je precies waar het over gaat daar hoeven we niets meer over te zeggen
mocht je toch ooit bij me terug gaan komen zullen we zeker over dingen moeten praten
alleen dan heeft het nut en kunnen we vullen alle zwarte gaten
de zwarte gaten die de afgelopen maanden zijn onstaan
zullen we dan allebei te lijf moeten gaan
de energie/kracht die je daar insteken moet
zal uiteindelijk positief gaan werken pas dan komt het weer goed