Het zwart-wit portretje staat hier voor me
Jarenlang weggestopt in een foto boek
Totdat ik het haar op het Internet ontdekte
Het eigenwijze smoeltje dat toch vriendelijk lijkt.
Ik herinner de dwaze krulletjes in haar haren
Op het laatste moment met speldjes vastgezet
Waarschijnlijk een boek dat ze beslist moest lezen
Vooruitkijken was nog vreemd voor haar
Het jurkje nieuw, het was één van de eerste
Ze was aan afdrager’s van haar zusjes gewend
Misschien daarom het trotse gezichtje
De fotograaf, een vreemde uit de stad.
De gelegenheid voor het portret verloren.
De gemaakte krullen in herinnering bewaart.
Ze heeft dezelfde naam, maar ik was haar vergeten
Ze kijkt naar me alsof ik een vreemde ben.