Niemand die ziet,
Hetgeen wat me zo’n pijn doet, zoveel verdriet.
Niemand die er naar om kijkt,
ik ben toch zo’n vrolijk meisje, tenminste dat lijkt.
Als ik naar mezelf kijk, dan walg ik ervan,
mezelf haten is het enige wat ik kan.
Niemand die van me houdt,
hoe ik me voel, het laat iedereen koud.
Eén woord over eten,
en ik begin al totaal te shaken.
Elk hapje dat ik neem, dat word me verweten.
waarom zit dat stemmetje in me hoofd zo te smeken?
Elk hapje dat ik neem, zegt het stemmetje, moet eruit.
Ik probeer die stem in me de verdringen, maar hij word zo luid.
Dit is toch geen bestaan?
Hoe kan ik in hemelsnaam dat stemmetje verslaan..
Er komt een moment het mis gaat..
Dat het stemmetje in me hoofd,
me overhaalt tot een verschrikkelijke daad.
Dan word ik door die stem totaal verdoofd.