Ik heb verdriet, verdriet om jou.
Ik moest afscheid nemen
en oh, dat viel me zo zwaar!
Het deed me pijn je zo te zien.
Eens was je mijn lieve oma
sterk en trots.
Nu lag je daar zo zwak en zo wit
maar toch zo vol vrede.
Je glimlachte, ook al was het gemaakt.
Dat deed me goed vanbinnen
omdat ik wist dat je toch nog ergens was.
Je glimlachte omdat je het daar beter had.
De ziekte verzwakte je
veranderde je.
Nee, je was mijn oma niet meer.
Ik probeerde het beeld van jou in je ziekenbed te vergeten
zodat het plaats kon maken
voor mooiere, betere momenten die we samen deelden.
Maar toen werd ook dat beeld verdrongen.
Jij, tussen twee witte rozen, wit gezicht, handen gevouwen.
Dat beeld is op mijn netvlies gebrand.
Maar ik hoop dat ook dat beeld ooit kan plaatsmaken
voor de talloze mooie herinneringen aan jou.
-XXX-
Voor mijn oma, een jaar geleden gaf ze de strijd op. Ze had leukemie.