grizly, schreeuwt michelle voor de 5de keer. Ik kijk op. Hehe eidelijk contact denkt michelle.
Sorry wat zei je vroeg ik. Ik vroeg welk lokaal we les hebben. Weet ik veel was mijn antwoordt.
Hé kankerhoer hoor ik van allerlei kanten. waarom ben ik een kankerhoer dat vroeg ik mezelf af
maar ik zei het niet hard op. ondertussen was de bel al gegaan dus ik liep naar het lokaal. O
nee dacht ik niet hoekman. hij noemt alle namen op en bij mijn naam hoor ik iemand door de
klas schreeuwen: Ja onze kankerhoer is wel aanwezig. Iedereen lachen en zelfs hoekman lacht
mee. Dat begrijp ik nou niet. Inmiddels was iedereen al begonnen met techniek alleen ik zat
een beetje voor uit te staren. Hoekman komt naar mij toelopen en zegt zo madame ga jij ook
even aan het werk. Achter mij hoor ik iemand zeggen zij aan het werk gaan? volgens mij kan ze
dat niet eens zo dom is ze wel. Ik stond op en liep het lokaal uit. bij zulke kinderen wil ik niet in
het lokaal zitten dacht ik. Hoekman was er achter gekomen dat ik weg ging en liep me acterna.
Plotesling begon ik te schreeuwen Flikker op ofzo zei ik. Ik pakte mijn fiets en ging een stukje
fietsen. waarom ik dacht ik bij mezelf. Ik fietste naar mijn zus haar school en weer naar mijn
eigen school. Zo ben ik ongeveer 5 keer heen en weer gefietst en toen begon de andere les.
Net toen ik mijn fiets weg zette kwam ik danny tegen. Hij kwam met de mededeling dat ik
naar hoekman moest. Ik ging niet. Niet naar zo'n rot vent. Toen ik een paar minuten later in het
lokaal van Wiesser (mijn mentor) zat hield iedereen hun bek over mij. Ik zat naar buiten te
staren. Wiesser komt na mij toelopen en vraagt aan mij of er iets is. Ik zeg niks. Dom van
mezelf vond ik later maar ja. De 2 lessen daarna waren saai en ik kreeg constant briefjes op de
tafel gegooid waar op stond: zo kankerhoer in het tussenuur zou er iets heel leuks gebeuren. Ik
dacht het uur voordat we tussenuur hebben meld ik me ziek. maar dat heb ik niet gedaan ik
bleef op school anders liet ik zien dat ik bang was en dat wou ik niet. Ik zag er tegen het
tussenuur op. Nog 10 minuten dacht ik. Even later ging de bel, het tussenuur was begonnen. Ik
slofte het lokaal uit en liep stil naar buiten, in de hoop dat ze mij niet zagen. Het ging ongeveer
15 minuten goed en toen hadden ze me gevonden. Ze hebben me gewoon gezocht, ze willen
echt van me af hoe moet dat verder dacht ik. Toen ik opkeek om te kijken welke twee kinderen
mij hadden gevonden stond plotseling de hele klas voor mijn neus. Michelle en Jessica (de
enige tweevriendinnen die ik nog heb) stonden er stil bij te kijken. Plotseling begon ik te
schreeuwen. Ik zei jullie zijn niet normaal jullie weten niet hoeveel pijn je iemand aandoet. Er
waren een aantal kinderen geschrokken van mij felle reactie. Ik ging weer zitten waar ik zat en
ze begonnen me in het gezicht te slaan. Michelle en Jessica stonden er bij te kijken en danny
dwong ze bijna om mee te slaan maar dat deden ze niet. Wat zijn dat voor een vriendinnen
dacht ik bij mezelf ze komen nooit voor mij op maar ik moet wel voor hun opkomen. Plotseling
schrik ik wakker uit mijn gedachten over mijn vriendinnen door een klap in mijn gezicht. Ik liep
huilend weg. De hele klas heeft me toen staan uitlachen. Ik was bijna binnen maar ik bedacht
me zo kan het niet langer ik voelde dat ik elk moment een woede uitbarsting kon krijgen. Ik
hoorde danny nog zeggen wat een jankerd, ik draaide me om en schreeuwde Man dit is toch
niet mee normaal zoals jullie doen jullie slaan me nog een keer het ziekenhuis in. Jullie weten
niet eens wat jullie doen en sta me niet zo stom aan te kijken bedenk liever een ander plannetje
om mij weg te krijgen maar vergeet niet dat jullie dit nooit lukt!! De bel eindelijk dacht ik. Maar
het was pauze. In de pauze kwam ik Hoekman tegen hij zei dat ik met hem mee moest komen
naar zijn lokaal. Ik liep weg met hem nooit dacht ik. Ik ging naar de wctjes boven waar op dat
moment niemand was. Ik zag dat je kon zien dat ik gehuild had eigenlijk kon het me ook niks
schelen dat je dat kon zien. Ik ging uit de wctjes en liep naar een bankje toe. Hier heb ik
gewacht todat de bel ging. Toen de bel was gegaan ben ik naar benden gelopen heb mijn tas
gepakt en liep naar boven. Daar ging ik op een bankje zitten de lessen waren al begonnen maar
ik ging niet naar het lokaal. Ik wou nooit meer bij ze in 1 klas zitten dacht ik. 5 minuten voordat
de bel ging ben ik naar huis gegaan en ze hebben me na deze dag iets van 2 á 3 weken niet
meer in de klas gezien.
*$*---Dit verhaal is niet zomaar een verhaal, het is een verhaal wat ik met veel pijn en verdriet heb geschreven. Dit is een dag uit mijn leven op school.---*$*