's Avonds in de regen,
rond een uur of tien.
Turend op eindeloze wegen.
Hopend jou te zien,
maar je kwam niet opdagen.
Je bleef hiervandaan
en ik zag m'n dromen vervagen.
Je bent weggegaan.
Kon het maar weer zoals vroeger zijn.
Kon ik maar weer aan je denken
zonder pijn.
Maar zonder jou heeft het
toch geen zin.
Zonder jou voel ik me
zo leeg binnenin.
En zonder jou
wil ik niet verdergaan.
Zonder jou heeft het toch geen zin
te bestaan.
Hier sta ik dan,
alleen en bij mijn eigen.
Met de pijn die ik niet verdragen kan.
Toch beloof ik je te zwijgen.
Over hoe ik nog steeds van je hou.
Over hoe de leegte mij verteert.
Over hoe ik het niet langer volhoud.
Over hem, die je nu begeerd.
Kon het maar weer zoals vroeger zijn.
Kon ik maar weer aan je denken
zonder pijn.
Maar zonder jou heeft het
toch geen zin.
Zonder jou voel ik me
zo leeg binnenin.
En zonder jou
wil ik niet verdergaan.
Zonder jou heeft het toch geen zin
te bestaan.
De wereld bood me jouw lach.
Die veranderde algauw in een traan.
Toen het niet meer ging, je zei gedag.
Het was tijd om alleen verder te gaan.
Gedwee liet ik je los,
alleen herinneringen bleven me bij.
Gedwee liet ik je gaan.
Je bent nu vrij!
Kon het maar weer zoals vroeger zijn.
Kon ik maar weer aan je denken
zonder pijn.
Maar zonder jou heeft het
toch geen zin.
Zonder jou voel ik me
zo leeg binnenin.
En zonder jou
wil ik niet verdergaan.
Zonder jou heeft het toch geen zin
te bestaan.
...Kon het maar weer zoals vroeger zijn.
*Pro-Seed*