Op haar tijd
de nacht glijdt over in de dag
zachtjes zucht haar rode mond
laat haar nog even op haar ‘grond’
vroegte is niet aan haar besteed
van mijn drijfveer heeft zij geen weet
‘geef haar nog die kracht die nodig is
beleven nog haar duisternis’
maar het voelt alsof mijn vroegte laat is
moet aan vogels denken
en hoe ze gebekt zijn
zingen op hun manier
bezorg mezelf een interview
ik spoed mij naar beneden toe
om alles uit de dag te ‘ trekken’
zal eens één seconde missen
zij komt op haar tijd, hoef haar niet te wekken
willem
Marije Lagendijk: | Zondag, juli 18, 2004 16:24 |
Geweldig gedicht! Ik vind het ontroerend mooi! Groetjes, Marije |
|
Annemieke van der Ven: | Zondag, juli 18, 2004 14:29 |
Wij hebben alle 2 een lief die van uitslapen houd... Hihi ik vind het zonde, wil ook de dag van het begin tot het einde beleven... X Annemieke |
|
Raira: | Zondag, juli 18, 2004 11:06 |
heerlijk gedicht......de dag hoeft niet gewekt, maar die wekt ons.......een uitnodiging om alles eruit te halen erg mooi verwoord liefs raira |
|
*** Lanaatje37***: | Zondag, juli 18, 2004 10:15 |
vraag me niet waarom... maar het doet me denken aan een liedje van Marco Borsato.. nooit meer een morgen... Vandaar mijn lijfspreuk: Carpe Diem... liefs, Lia |
|