Triest dat gevoel van vreselijke eenzaamheid,
ik dacht nog wel: "Ach zoiets slijt".
Die schouder om eens uit te huilen,
die sterke armen om in te schuilen.
Zorgen die niet te bespreken zijn,
het gevoel van ik ben een harlekijn.
Altijd weer een lach op je gezicht,
zodat het je kinderen verlicht.
Als moeder waak je steeds weer over je kroost,
je geeft ze liefde, ondersteuning en troost.
Hoe graag zou je hun zorgen willen laten verdwijnen,
en in elk hun leven de zon fel laten schijnen.
Problemen heb je soms niet in de hand,
en zie je hoe het schip dan strand.
Helaas kan je geen keuze voor je kinderen maken,
maar hun verdriet kan je als moeder heel diep raken.
Je tracht te helpen met hun stille en diepe verdriet,
maar dat lukt soms toch niet.
Hoe kan je toch die pijn van hun verzachten,
en wat is er nog allemaal te verwachten.
Alleen je liefde als moeder kan je geven,
en de ervaringen van het leven.
Hopelijk kan dat een zachte troost zijn,
en verminderd het verdriet en pijn.
Dit gedicht is door mijn moeder geschreven voor mijn zuster en mij.