mijn onschuld is als gebroken glas,
mijn fantasie een onbeholpen kras,
Je aandacht diffundeert nog sneller dan gas,
door de ijle ruimte heen.
Jouw blik is als een pauwenveer,
ook Jij kijkt hoogmoedig op mij neer,
terwijl ik mij wanhopig verweer,
door Je domweg lief te hebben.
mijn staan is niet langer meer van steen,
ik zwem weer vloeibaar als voorheen,
zelfs Jij weet nu waarom ik ween,
uiteindelijk ben ook Jij alleen.
Ik kan jouw woelen net niet voelen.
Ik kan jouw ademen zowat omvademen.
Het kille glas is
ongelooflijk permeabel.
Ik kan jouw gedachten ongeveer verwachten.
Ik kan jouw romantiek bijna omschrijven.