Als ik 's avonds over straat loop
en bij gezellige woonkamers naar binnen kijk
rakelt het weer op, de hoop
dat als ik maar aan je denk, je komt, binnen mijn bereik
ik wou dat het kon
het alles terug kunnen draaien
naar hoe het ooit begon
ipv naar het verleden te graaien
ik dacht dat de liefde voor elkaar, alles kon overwinnen
ik had nooit gedacht samen met iemand anders opnieuw te moeten beginnen
soms voel dat als verraad, het doorgaan met leven
het is beter zo, maar kan ik mezelf dat echt vergeven?
ik mis je zo, maar waarom lijkt het een leugen?
jarenlang heb ik me op je zitten te verheugen
ik wist het gewoon zeker; ik moest je zien!
helaas ... met zoveel ellende vandien
ik wist zo zeker dat wij elkaars ware moesten zijn
ik kan er niets aan doen, als ik aan je denk voel ik me weer zo fijn
... ik hoop dat alles niet voor niets is geweest
want wat ik mis in mijn leven? jou van alles het meest!