Die onrust in mij
het rood kleurt het blauwe
zachtjes waait de avondwind
gemompel in warme tuinen
een moeder roept haar kind
wat is dan die onrust in mij
nee, niet met mezelf begaan
het is zo vredig, bijna stil, en afvraag:
‘waar zou het leven nu voor staan’
verheerlijking van wie en wat
mij in die toestand bevindt
vertel mij van het wonder Mens
en hoe hij overwint.
willem
Gonny: | Zondag, augustus 01, 2004 17:05 |
weer zo'n mooi gedicht knuffel en kuss liefs Gonny |
|
folkert: | Zondag, augustus 01, 2004 16:24 |
top | |
wijnand.: | Zondag, augustus 01, 2004 13:36 |
Prachtig de onrust kennen we allemaal een rustig plekje op zoeken zonder lawaai doet wonderen | |
Paul de Bruyn: | Zondag, augustus 01, 2004 09:14 |
Weer mooi, maar hij overwint niet alles... Zijn eigen macht zal hem laten vallen...(zie krantenkoppen) Genoten van een van je betere werkjes! liefs Paul |
|
Duifje: | Zondag, augustus 01, 2004 09:14 |
Prachtig neergezet | |
Annemieke van der Ven: | Zondag, augustus 01, 2004 08:28 |
Zo dus... Gedachten laten gaan... En dan daarna op deze prachtige achtergrond dit mooi gedicht zien ontstaan... Liefs Annemieke |
|
*** Lanaatje37***: | Zondag, augustus 01, 2004 08:23 |
prachtig Willem... ik voel die onrust ook wel eens... dan ga ik meestal dichten... dat helpt... liefs, Lia |
|
Auteur: lommert | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 01 augustus 2004 | ||
Thema's: |