Ken je haar nog
Uit een ver verleden
Het meisje die altijd in ons midden stond
Waarvan het gras omhoog ging staan toen ze in aantocht was
De wind de oorlogsmars blies en de takken klaarmaakte om de velden van hoogstaand gras aan te vallen met gouden bladeren
Dat meisje dat altijd bescheiden was ,terwijl zij het midden ,de kern vormde
Zij dat zo onzeker van zichzelf was dat ze het nooit toonde
Jan zonder vrees zijn vrouw
Ze maakte me altijd aan het lachen
Ze deed altijd haar best terwijl ze nooit serieus werd aangevoeld
Ik nam haar serieus
Té serieus
Zij met zoveel problemen dat ze toch nog altijd daar voor je was
Om van jou het midden, de kern te maken
Zo heldhaftig dat jan zonder vrees het in zijn broek deed
Zo moedig om het voor jou op te nemen
Dat ze haar eer werd afgenomen
Enzo nooit serieus werd genomen
Zo ken ik haar nog
Niemand anders