eindelijk het is weer morgen.
eindelijk weer een niewe dag.
eindelijk weer naar me paardje..
eindelijk kan ik weer me hart luchten..
Iets wat me begrijpt
iets wat niet zeikt.
iets waar ik zoveel van hou..
iets wat ik totaal helemaal vertrouw.
het laat je niet vallen als je in moeilijke periodes zit.
Het zal je nooit verlullen als je een geheimpje bezit.
het zal je altijd steunen als het niet meer verder gaat.
Als er op een dag weer de tranen over me wangen rollen.
weet ze me altijd wel te vertellen dat het allemaal okee is ..
zij is het enigste wat me nog op de been houd.
zij is de enigste die nog om me geeft
zij is het enigste waar ik nog voor leef..
hoe zou het leven zijn als ze der niet meer is?
Zou ik dan ook mee gaan van verdriet?
want dat verwerken dat kan ik niet.
ze zeggen tegen medat je der niet aan mag denken moeten genieten van de tijden.. die je met der heb..
maar in je achter hoofd hou je die gedachten vast.
want ooit zal de tijd komen dat ik egt afscheid moet nemen.
*dit gedichie heb ik geschreven omdat sommige mensen niet helemaal weten hoe veel ik van me paard hou zij is de gene die me nog op de been houd zonder haar zie ik het leven niet meer zitten zonder haar zou ik me geen raad meer weten om nog verder te gaan leven. en sommige mensen weten niet wat voor band ik met haar heb op de 1 of andere manier weet ze hoe ik me voel. ik hoop dat die mensen het lezen en het begrijpen...*