zoveel vrienden
die vertellen
dat ik er mag zijn
maar als het erop aankomt
laten zij me zitten
langs de kantlijn
ontredderd
ben ik op zoek
naar een hand
die mij wil bijstaan
zodat wij samen
de strijd
tegen mijn verdriet
kunnen aangaan
maar niemand
die maar een woord
naar mij wil toespelen
zodat ik alleen
mijn pijn die ik in mijn lichaam voel
moet helen
in eenzaamheid
schrijf ik in een brief
met mijn laatste strijdkreten
gedesillusioneerd
weet ik
dat mijn vrienden
mij totaal zijn vergeten
Luijkx: | Maandag, augustus 16, 2004 09:30 |
Kippenvel, Bert! Heel realistisch geschreven, want voor velen is het geen fictie! Erg mooi gedaan :) Liefs, Laura |
|
Es: | Vrijdag, augustus 06, 2004 10:55 |
Whoepie, fictie!!!! Goed dat je het er even bij zette, want de beleving is verdomd reƫel.... Kus |
|
daph-ne: | Donderdag, augustus 05, 2004 20:14 |
Ahhh damn das weer knap gedaan hoor;) kuwssiesss liefs, |
|
ses: | Donderdag, augustus 05, 2004 17:53 |
JAJA DAT HEB JE WEER MOOI GEDAAN! | |
Darkdevils-night: | Donderdag, augustus 05, 2004 17:12 |
dit gedicht is zeker rakend, en fictie!! echt?? vol met gevoel, eigelijk ook wel beetje herkenning..mooi heel ontroerend en zielig verhaal, mooi gedaan.. Hier zijn vrienden natuurlijk niet voor, ik weet dat het fictie is, maar wil toch zeggen ook voor al die mensen die dit gedicht lezen en voor hen waarvoor het geen fictie is.. Hier op de freaks zijn er handen in overvloed. mocht je ooit zonder de hulp komen te zitten, hier kun je altijd terecht.. !! mooi rakend gedichtje fox_bert. |
|
Boudaatje: | Donderdag, augustus 05, 2004 16:48 |
wauw wat goed neergezet Fox!!! vind hem rakend, en herken er delen van, van vroeger... dikke knuffel |
|
Auteur: Bert Vos | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 05 augustus 2004 | ||
Thema's: |