eenzaamheid.....
dat is mijn probleem want ik heb geen mogelijkheid, dat raak ik niet kwijt.
ik ben mama en heb mijn kindjes om me heen...
overdag ben ik niet eenzaam, maar s'avonds zo alleen.
Ik kan de deur niet uit want mijn meisjes liggen in bed....
ik kan niet weggaan en op zoek gaan naar pret.
Geen familie dichtbij....
geen vrienden...ja ver van hier...dat maakt me ook niet blij.
dat komt door mijn ex...vluchten ver weg van hem...en op zoek naar een nieuw leven...
dat heb ik mijn kindjes nu gegeven.
Ik dacht vroeger moet weg uit die hel...
want dan redden mijn kindjes en ik het wel.
naar een blijf van mijn lijf huis toegegaan...
zo ver mogelijk bij hem vandaan.
en toen onze eigen stek...
eindelijk dat gevoel van een eigen plek.
maar weet je wat zo moeilijk is.....
niemand anders meer om je heen...een vreselijk gemis
en nu na bijna twee jaar ben ik verliefd en ervaar ik hoe het is als mijn vriendje bij me is en mijn eenzaamheid verdwijnt...
maar dan gaat hij weer naar huis en kan ik niets anders doen dan wachten tot hij weer verschijnt.
dan voelt mijn eenzaamheid, zo gauw mijn kindjes in bed liggen weer zo heftig aan...
het probleem is....ik doe er niets aan.
want ik heb hier verder niets en heb geen mogelijkheid om het op te lossen...
en mezelf van die vreselijke eenzaamheid te verlossen.
het enige wat ik kan doen is wachten op een telefoon...
en die krijg je niet altijd want als mensen plezier hebben dan denken ze niet aan je..en dat is heel gewoon.
ik snapte mijn verdriet niet, waarom ik niet kon slapen van geen respons op zijn voicemail...
maar nu....nu wel....het is dat ik me verveel.
dat ik eenzaam ben....
en hier niemand ken.
Mijn nieuwe vriend die ver van mij woont....zijn eigen vrienden en familie om zich heen heeft...
hij heeft mij minder nodig als ik hem....omdat hij geen eenzaamheid beleeft.
ik moet hier mee leren leven...
en hem geen afhankelijke indruk geven....
ten slotte genieten van de momenten dat we bij elkaar zijn...
want dat voelt zo fijn!!!
BeAuTyKe: | Zondag, augustus 08, 2004 12:49 |
Heel mooi en herkenbaar geschreven. Ikzelf heb wel nog een kinderen maar voel me vaak ook eenzaam. De meeste van mijn vrienden wonen hier vrij ver vandaag waardoor ik ze bijna enkel kan bereiken via mail of gsm. Doet dikwijls pijn maar het betert. Hopelijk bij jou ook!!! Groetjes en sterkte |
|
sunset: | Zondag, augustus 08, 2004 09:53 |
Weet je, soms creeër je eenzaamheid zelf. Een droef-eenzaam, oprecht gedicht. Liefs / sunset |
|
Lesley-Ann: | Zondag, augustus 08, 2004 09:25 |
Helaas ben ik al 40 jaar eenzaam. Probeer er uit tekomen al is het voor jezelf. Liefs Lesley-Ann | |
Lonnikje: | Zondag, augustus 08, 2004 08:21 |
Hmm.. Herkenbaar, vrienden genoeg, maar té ver weg. Probeer nieuwe contacten te maken, huur een oppas en ga gewoon een avondje uit. Misschien wel niet zo leuk, alleen, maar je leert vanzelf nieuwe mensen kennen. Ik weet het, klinkt makkelijk, maar is zoveel moeilijker. Probeer het gewoon! Niets te verliezen, toch..? Succes! xxx |
|
Auteur: energygirl | ||
Gecontroleerd door: 260580 | ||
Gepubliceerd op: 08 augustus 2004 | ||
Thema's: |