Ik Weet niet goed hoe ik dit gevoel beschrijven moet..
Elke keer weer..
elke keer hetzelfde gedonder..
En wie o wie lijden daaronder..
Juist dat zijn wij…wij..
mijn zus en ik allebei..
Ik het meest…
Ik Heb zoveel ruzie met mijn vader..
Dat ik er gek van word…
Gister bijna ingestort…
Ik blijf maar hopen dat alles beter word..
Zie het positieve van het leven dan heb je iets,ook al is het maar even..
Dat is de juiste instelling van iedereen...maar waar kan ik in godsnaam heen?
Waar kan ik mezelf,net als vroeger weer zijn?..
zo lief zo VROLIJK en klein..?
Ik voel me zo leeg , waar moet ik mijn gevoelens kwijt..?
Zonder dat iemand anders eronder lijd?….
*dit gedicht gaat over mijn ouders en mij..ik hou echt superveel van ze maar soms word ik gewoon gek van alles wat ik heb meegemaakt vroeger..en ik kan altijd bij ze terecht als ik wil praten ook bij mijn vrienden dat weet ik..maar dat helpt gewoon niet..*