Ik had even tijd vandaag
om naar hier te komen
Mijn toevluchtsoord van eeuwige vriendschap
Het geruis van de golven
maakt van deze stilte een zegen
Mensen negeren me, onbedachtzaam
maar dat deert me niet
nu niet, want ik dacht aan jou
Ik dacht aan je glimlach
die me eerder zei
dat we vrienden waren
Een tijd waar ik dankbaar voor ben
dagen die ik zal koesteren, altijd
Maar nu ik hier loop in het warme zand
voel ik jouw hand in de mijne
De wind fluistert me toe
wat ik al zo lang voel
maar nu pas besef
Is het zo vreemd
dat mijn hart lacht
als ik je stem hoor?
Ik kan je de woorden niet zeggen
zonder te breken
Maar lacht jouw hart
als ik niets zeg?